Fragment uit: ‘Wat dansen we heerlijk’ van Toon Tellegen

Op het feest van de krekel danste iedereen met iedereen.
De krekel stond op zijn tafel, zwaaide met zijn voelsprieten en tsjirpte het ene lied na het andere. Alleen de beer danste niet. Hij stond tegen een muur en gluurde vanuit zijn ooghoeken naar een grote honingtaart die in een hoek van de kamer stond.
Maar toen de krekel nog vlugger met zijn voelsprieten zwaaide en nog luider tsjirpte en de dieren nog wilder dansten, stapte hij op de honingtaart af, maakte een buiging voor hem, sloeg één arm om hem heen, tilde hem daarmee van de grond en begon met hem te dansen. Ze dansten in het donker, in de hoek van de kamer. Ze maakten kleine passen en draaiden om elkaar heen.
‘Wat dans je heerlijk, honingtaart,’ fluisterde de beer in een uit- steeksel van de taart, dat op een oor leek. Hij drukte de honingtaart tegen zich aan en nam af en toe ook, al dansend, een klein hapje van hem.
Het was een luchtige honingtaart, zo luchtig dat, telkens als de beer een hapje nam, het leek alsof hij in lucht hapte en taart inademde.

De krekel was die avond vrolijker dan ooit en tsjirpte steeds opzwepender en de dieren wervelden om elkaar heen, vielen, stonden op, struikelden over elkaar, stonden weer op en raakten buiten adem.