lieve Wilma,

tegenwoordig doe ik aan Biodanza. Dat wilde ik helemaal niet. Ik vind Biodanza stom. Maar ik heb vriendinnen en die willen websites en dan ontkom ik er bijna niet aan (www.komdansmetmij.nl).

Gisteren hadden ze het thema harteklop. Daar houd ik dan wel weer van, thema’s. Daar kan ik goed in bewegen. Bij één van de dansen moesten we een beweging met de armen maken, voor de borstkas. Alsof je je hart opent en dan weer sluit. Ze zetten een soort indianenmuziekje op, waardoor ik meteen aan jou moest denken. In no time stond je voor me, met die verrukkelijke lach van je. Daarna vroeg ik me af waar Lucas was. En die stond moeiteloos achter me. Als m’n armen omwijd gingen, gingen zijn armen ook omwijd, en werden onze armen de vleugels van een adelaar. Als ze naar voren gingen, ons beider armen, omhelsden ze jou.

Hoewel dat op een gegeven moment lastig werd, omdat de oefening was dat de handen op het hart terecht zouden komen. En ik wilde je niet pletten. Dus toen herinnerde ik me een liedje dat ik had gehoord op de radio, van iemand die z’n liefje heel klein wilde maken. Dus dat heb ik dan maar gedaan. Heel klein zodat je in m’n samenkomende handen kon springen en daarna – hop – zo in m’n hart. Dus nu heb ik zo’n springerig rechtopvrouwtje in m’n hart, dat zo verrukt en energiek het leven in kijkt. Ze gaat niet meer weg.

Dat is leuk hoor!

liefs,

Joke